• در مدل سیلویی، هر سازمان کار خود را جداگانه انجام می‌دهد و یکپارچگی اتفاق نیفتاده است. در کسب‌وکار سنتی و سیلویی، مراحل مربوط به مواد اولیه، طراحی محصول، تولید محصول، معرفی به مشتریان، عرضه به مشتری و دریافت بازخورد از مشتری تا ارزش آفرینی نهایی، به صورت مجزا و مرحله‌ای پیش می‌رود.
• اما در مدل‌های کسب‌وکار پلتفرمی ارزش از طریق ایجاد تعامل بین اجزای مختلف خلق می‌شود. در این مدل با ایجاد زیرساختی برای تعامل میان تولیدکننده و مصرف‌کننده، تمام افراد و ذی‌نفعان در خلق ارزش سهیم هستند.
• در رویکرد ماژولار به اینترنت، شبکه ملّی متصل به شبکه جهانی (وضعیت موجود) در نظر گرفته می‌شود، نه به صورت مستقل و جداافتاده (استعاره ماهی در دریا به جای ماهی در آکواریوم): طبیعتاً توسعه‌ی شبکه‌ی ملّی داخلی، مستقل از شبکه‌ی جهانی (البته با فرضِ کیفیت و کارآمدی مطلوب)، سهم محتوای بومی در سبد مصرف کاربران داخلی را (به ناچار!) افزایش خواهد داد، اما از سوی دیگر میزان جذب مخاطبان خارجی و سهم اثرگذاری خود در بازار جهانی را از دست می‌دهد. به عبارت دیگر و بر سبیل استعاره، پر واضح است که با تنگ کردن فضا بر ماهی، به ناچار احتمال بهره‌مندی‌اش از تمامی آب موجود در آکواریوم افزایش می‌یابد، اما دریغ از آنکه از فضای بی‌کران دریا محروم خواهد ماند.

پروژه‌ها: هم آفرینی ایران هوشمند فردا (۲)؛ الزامات توسعه محتوای دیجیتال، ۱۴۰۰، صفحه ۲۶ ـ ۲۸٫